გალაკტიონის უბის წიგნაკები

გალაკტიონ ტაბიძის დღიურები და უბის წიგნაკები დიდი საჩუქარია ლიტერატურის მოყვარულთათვის. აქ, ყველაზე მეტად იგრძნობა ეპოქის სული, ღირებულებათა გადაფასება, კულტურათა დაპირისპირება, მწერლების ქიშპობა პირველობისთვის, ინტრიგები...

გალაკტიონი უბის წიგნაკებში ხშირად კატეგორიულია, ქართველი მწერლების შემოქმედების განმქიქებელია და ზოგჯერ უსამართლოდაც...

ეს ჩანაწერები შესაძლებლობას გვაძლევს შევიხედოთ, შევიჭვრიტოთ გენიოსის „სამზარეულოში“, ახლო კადრით ვნახოთ შედევრების შექმნის ისტორია და პოეტთა მეფის სულიერი ტრაგედია...

გალაკტიონი თავის ჩანაწერებში ხშირად განაქიქებს მის თანამედროვე მწერლებს: ტიციანს, პაოლოს, კონსტანტინეს, რობაქიძეს და სხვებს. ზოგს არაპოეტს უწოდებს, ზოგს მცირედნიჭიერს...

ჩანაწერებიდან და უბის წიგნაკებიდან (1914-1929 წლები) ქვემოთ მოხმობილია ის ადგილები, სადაც გალაკტიონი მწერლებზე ხან გესლიანად, ხანაც ირონიულად წერს...

- მან (კ. გამსახურდიამ) ნათლად დაამტკიცა, რობაქიძის არაპოეტობა.

-  მოხსენების შემდეგ ილაპარაკა გამსახურდიამ. მან აღნიშნა, მუსიკის არ არსებობა საზოგადოდ პოეზიაში (ყველა თავის უნიჭობის საფუძვლების, იდეოლოგიურ გამართლებებს ეძებს.

- პოეტებმა გულდამშვიდებით მოისმინეს მისი (კ. გამსახურდიას) ნაამბობი და სრულიად ჩუმად დაიშალნენ. ეტყობოდათ უფრო მეტი დაფიქრება, ვინემ აცუნდრუკება ლეონიძესავით.

- საცოდავები! მალე მაგათი (პაოლო, ტიციანი, რობაქიძე, გამსახურდია. ლ.ღ შენიშვნა) ხსენება აღარ იქნება...

 - უნდა იცოდეს გერონტი ქიქოძემ, რა აზრის არიან მასზე რობაქიძე, ტაბიძე და იაშვილი. როდესაც ამას გაიგებს, იგი სავსებით ჩვენ მოგვემხრობა. საზოგადოდ მაგათი ხერხი და იარაღი პროვოკაცია და ენის მიტან-მოტანაა. უნდა გავაგებინოთ პავლე ინგოროყვას, რომ ისინი მას უნიჭოს უწოდებენ. რობაქიძე წინააღმდეგი იყო შალვა დადიანის, იმიტომ, რომ ის ლოთიაო.

 - საქართველოში არ იპოვება ლექსის მცოდნენი, რომელთანაც ლაპარაკი შეიძლება (პირადად მე ამათ რიცხვში ვაქცევ გრ. რობაქიძესაც) ლექსის შესახებ.

 - მოსვენება და ჭამის მადა, მისი აღტკინება სხვის წინააღმდეგ აპოლოგიას აღწევს, პატოლოგიურ მოვლენამდე მიდის. მან იცის, რომ მისი საშველი არ არის, არ არის, არ არის... იგინი ვერ ეღირსებიან, არტისტად, პოეტად და მომღერლად აღიარებას. სულ ამის გამოა უნიჭოთა შფოთი და დავიდარაბა, სულ ამის გამოა ტიტე ტაბიძის მოუსვენრობა. ტიტე ტაბიძე  ერთი ამ უნიჭოთაგანია. რაისი იმედი აქვს ამ საცოდავ დიაკონს, როდესაც იგი რომელიმე საღამოზე დღავის თავის უშნო (ურითმო) ლექსებს...

- ჩვენ ვკითხულობთ ამ „ჩამორჩენილ პოეტს“ და უპირველესად კი ამ მოიჯარადეს უფლება არ აქვს თავის თავს „პოეტი“ უწოდოს. იგი არასდროს არ ყოფილა, არც არის და არც იქნება პოეტი.

-  რაჟდენ გვეტაძე - ყოვლად უიმედო და უნიჭოა

- ალიო მირცხულავას (მაშაშვილს) ეკუთვნის ერთი მეტად „ჭკვიანური“ მოსაზრება ბარათაშვილის დაბალი დონის შემოქმედად მიჩნევის შესახებ. ამასთან დაკავშირებით გალაკტიონს დღიურში ჩაუწერია: „მაშაშვილის უზრდელი სიტყვები ბარათაშვილის შესახებ“

- სანდრო შანშიაშვილი არ არის დიდი შემოქმედებითი ნიჭის და პოეტური ალღოს მქონე პოეტი. მისი შემოქმედება „კუსტარულია“

- გალაკტიონს გრიგოლ რობაქიძის წერის სტილთან დაკავშირებით ჩაუწერია: ჩიკაგოში იბეჭდება ენციკლოპედია 30 000 000 სიტყვიანი. მუშაობს 300 გამოჩენილი ინგლისელი მეცნიერი. ექსპერტათ მათ ჰყავთ ერთი 7-წლედის მოწაფე. რა სიტყვასაც ვერ გაიგებს, იმ წამშივე შლიან. რობაქიძისთვის სად ვიშოვოთ ასეთი ექსპერტიო - ამბობდა ვ. წივწივაძე დღეს.