ხობელი ლიტერატურათმცოდნე და პუბლიცისტი გულნაზ გვალია

           

    ფილოლოგი, ლიტერატურათმცოდნე და  პუბლიცისტი გულნაზ გვალია 1955 წლის 25 დეკემბერს დაიბადა ხობის  რაიონის  სოფელ  ნოჯიხევში.

                                   გთავაზობთ, ქალბატონ გულნაზის ავტობიოგრაფიას.

   დავიბადე  ხობის  რაიონის  სოფელ  ნოჯიხევში 1955  წლის  25  დეკემბერს. დავამთავრე  ნოჯიხევის  საშუალო  სკოლა  1973  წელს.

  ჩავაბარე გამოცდები სოხუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტში 1976 წელს და დავამთავრე ფილოლოგიური ფაკულტეტი 1981 წელს ქართული ენა ლიტერატურის განხრით.

  პირველ ხანებში ვმუშაობდი ხობის N2 საშუალო სკოლაში ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად,  ალიო მირცხულავას სახელობის პირველი ხორგის სკოლაში დირექტორის მოადგილედ.

   90-იან წლებში აქტიურად ჩავები ეროვნულ მოძრაობაში, რის შედეგადაც ვიქეცი „დევნილად,“ მაგრამ  საქართველო არ დამიტოვებია, სხვადასხვა  კუთხეს  ვაფარებდი თავს.

  1996 წლიდან  თბილისის  სკოლა „თამარიონში“ ქართული  ენისა  და  ლიტერატურის  მასწავლებლად  დავიწყე  მუშაობა.  პარალელურად ვეწეოდი ლიტერატურულ, პუბლიცისტურ და მეცნიერულ-კვლევით  მოღვაწეობას. ჩემი ნაშრომები იბეჭდებოდა  და  იბეჭდება -  „ცისკარში“, „მწერლის გაზეთში,“ „ლიტერატურულ საქართველოში,“ „ანეულში,“ „იმერ-ამერში.“

 2000-2003 წლებში ვიყავი გაზეთ „პრომეთეს  ცეცხლის“  რედაქტორი.  2003-2005 წლებში  ლიტერატურული გაზეთის „მზეკაბანის“ რედაქტორის მოადგილე.

 დღეისათვის  ვარ  -  ფილოლოგი, ლიტერატურათმცოდნე,  პუბლიცისტი,  მკვლევარი,  ჰერმენევტ-ანალიტიკოსი;

საქართველოს  მწერალთა  კავშირის  წევრი;

  საქართველოს  რუსთაველის  საზოგადოების  წევრი;

  საქართველოს  მეცნიერთა  და  საზოგადო  მოღვაწეთა  ფაზისის  აკადემიის  ნამდვილი  წევრი,  აკადემიკოსი;

 საქართველოს  დავით  აღმაშენებლის  აკადემიის  პროფესორი;

ავტორი  წიგნებისა :

ა) ანალიტიკური  ლიტერატურა: „ჭეშმარიტება  მიღმიეთიდან,“ დავით  შემოქმედელის  პოეტური  სამყარო,“  „გარადაცვალება  სიკვდილამდე,“  „მზია  ხეთაგურის შემოქმედებითი  პოზიცია,“ „თუთაში  პოეტი  ტარიელ  ხარხელაური,“ „კრიტიკა -თანამედროვე  მწერალთა  შემოქმედების  ჰერმენევტული  ანალიზი,“ „ესეები,“  „ქართული  სიტყვის  არითმოსოფიული  ჰერმენევტიკა.“

 ბ)   მხატვრული  შემოქმედება :  პოეზია -  „მხოლოდ  ღვთიური,“   პროზა-  „დროისა  და  სივრცის  მიღმა,“ „საბავშვო  ლექსები.

  გახლავართ  რამდენიმე თანამედროვე  მწერლის  წიგნების  რედაქტორი.

ჩემი  შემოქმედებბითი  ცხოვრების  სიამაყეა  გამოკვლევა-  „ქართული  ენის  დიდება  და  მარადისობა“  იოანე  ზოსიმეს  „ქებაი  და  დიდებაი  ქართულისა  ენისაის „  მიხედვით.

                 

                                                        ა მ ო ნ ა კ ვ ნ ე ს ი - ბიოგრაფიის მაგიერ

     ძნელბედობის ჟამი ედგა სამშობლოს. გაურკვევლობის ბურუსით მოცულ ქართველობას უჭირდა გაერჩია  მტერ-მოყვარე. ქართულ  ლერწებზე ნამყნობ ძმათაგან არ მოელოდა ღალატს  ქართული გენი.გაიხლიჩა გული,დანაწევრდა საქართველო, ატირ-აკივლდა ეროვნული სული. შავ სუდარად გადაეფინა მამულს ზეცა.

ჭირსა და ვარამს ვისაძლისებდით სულითა და სისხლით ქართველნი.უქართველჯიშოთა მრავალგზის შემოტევას ვუმკლავდებოდით სულდაკოდილნი. ერთ სამშობლოს ვეცილებოდით ჯილაგ ქართველნი და უჯიშონი.

     ვისაც კი სამშობლოსათვის ერჩოდა გული, არ ჰქონდა მორალური უფლება შორიდან ეცქირა ამ ყველაფრისათვის. როგორადაც შეეძლო თავის ხმას უერთებდა ერობას, ძმობას, ერთობას, სიყვარულს. იმ ხმებში ჩემი ხმაც ერია. ხმა, მთელი არსებიდან გამოწურული, სიყვარულით ვაჟღერებდი მას. ეს იყო ჩემი ბასრი იარაღი  ერთობის საქადაგებლად.ეს იყო ღაღადი ქალისა, დედისა, ქართველისა. დამიშალეს, ვერ დამაშლევინეს, ამიკრძალეს, ვერ შემაშინეს, მომიშორეს, ვერ გადამათქმევინეს. ბოროტმზრახველთა სიავემ  წაღმა-უკუღმა მატარა. წინსავალი დამიბნელა, უკანდახევა არ ვინდომე. განმეძარცვა სხეული, მაგრამ გამოიწრთო სული-მრავალგზის ნატანჯი. არას  დაგიდევთ  შიმშილს, უქონლობას, წყურვილს, სიცივეს. ხორცის საკვები რის მაქნისია, დრო-ჟამის წარმავლობას ემსახურება მხოლოდ. მე კი უფრო დიდი განძი მაქვს, მარადისობას რომ კვებავს, ავსებს და უკვდავყოფს ნათელს.

   ეს განძი ჩემშია, შენშია, ყველა ქართველშია. ვერა ბოროტმა ვეღარ წამგლიჯა იგი  და დღემდის მაძლიერებს, მამხნევებს, ჩემს ხმას ახალ ჰანგზე აჟღერებს.