რევაზ ართილაყვას ლექსი - ქ ა რ ი ა ტ ა

 

ქარიატა, ქარიატა,

ღამეა და ქარია და...

ეს სათუთი თუთარჩელა

დარჩეს ჩვენთან, თუ დარჩება

ქარიატა, ქარია და

 ფიცრულ სახლში ქარი ატანს,

მიწა ზეცის ოდენაა,

ზედ მეგრული ოდებია,

 

ზეცა მიწის ოდენია,

ზედ ვარსკვლავებს მოდენიან,

და ეზოებს გოგონები

 ნიავივით მოსდებიან.

ქარიატა, ქარიატა,

ღამეა და ქარია და

 გასათხოვარს გაულაღდი,

ფრთხილად იყავ ქმარიანთან.

 

ჟურნალი „ჭოროხი“ 1972 წ.